Escintilantes estrelas

Hoxe falamos dunha alfaia, facémoslle xustiza a un deses libros cos que agasallármonos polo Nadal, libros acaídos para que o noso Apalpador acompañe as castañas que deixa ao carón das camas das cativiñas. Supoño que todo o mundo sabe do Apalpador, de que existe e é noso, de que agromou hai uns anos da man do activismo colectivo tan necesario, de recuperación da tradición, da man da Gentalha do Pichel. Dicimos do Apalpador e non de Papa Noel porque nós somos máis de castañas, de madeira de castiñeiro, de animaliños de bosque autóctono e, aínda que non nos molesta ninguén, temos preferencias e, xa que as temos, xa que son nosas, pois preferímolo a el, para que nos entenda e que non se perda polos montes da Galiza.
Volvendo ao souto, entre castañas e castiñeiros, hai alguén miúdo que axexa, que espreita tras unha cova, trátase do pequeno raposo de Despois da chuvia, de Miguel Cerro e editado por Kalandraka e o Concello de Compostela. Se hai lectura recomendada esa é a de todos os premios Compostela, todos gardan dúas cousas en común, calidade e dozura, con títulos como Bandada, Ícaro, Mamá, Olaj...
Despois da chuvia é o gañador da VIII edición do Premio Internacional Compostela de Álbum Ilustrado que se enmarca na XV Campaña Municipal de Animación á Lectura.
O xurado destacou que, dende o punto de vista plástico, este traballo sobresae pola súa “coherencia, o estudo minucioso dos personaxes, o colorido e a composición”. Este álbum trata sobre “o valor da solidariedade, daquel que sempre axuda os demais e segue crendo no colectivo”, así como “o afán de superación e a busca da felicidade inmaterial”, explicou o xurado, que taménn valorou “as diferentes interpretacións que resultan despois da lectura do texto”. A nós, no souto, pareceunos dunha dozura suprema polas formas dos animaliños, uns animaliños que se ven sorprendidos pola choiva que non cesa, recordounos a un texto universal, lembrounos A que sabe a Lúa, libro tamén editado por Kalandraka e deses volumes imprescindibles. Salientamos del a súa luminosidade concentrada, unha luz que contrasta en todo o volume a pesar da choiva, cegándonos coa maxia dos lucecús, co poder das sombras que, ao igual que a auga arrodea a cova na cima da montaña, brilla por riba e, sobre todo, na figura dese pequeno raposo, ese ao que ninguén escoita e ninguén ve. Coa voz xusta, sen artificios innecesarios, botando man de pouca adxectivación e dun lirismo máxico, dánse as palabras, flúen, como unha bandada de flamencos, nunha cova ateigada de compañeirismo e camaradería até o final, até que chegan as estrelas ao teito desa cova que é fogar común, ben común. Contén ademais un recurtable de agasallo para montar e xogar, ese pequeno golpe, gordecho e totalmente adoptable.

Unha marabilla que pode iluminar os nosos cuartos e achegar luz ás nosas pequenas, escintilantes estrelas a brillar todas as noites.