Un misterio que destapar

A Torre das Lavercas era unha casa cunha cheminea moi grande e papá puxéralle ese nome porque había moitos niños de lavercas nos arredores. Eu tiña seis anos cando marcharamos dela, e dende aquela xa cambiaramos de casa outra vez máis. Agora estábamos a recoller as cousas para outro novo cambio, iamos a outro barrio da cidade.
Xa na nova casa, o meu pensamento aquela primeira noite ía unha e outra vez á Torre das Lavercas; necesitaba volver, era coma se nela houbese algo importante para min. Ao final meu pai levoume ata a Torre. O meu cuarto seguía igual, pero algo xurdiu en min, supoño que había dores que levaba moi dentro e que necesitaba botar fóra, e comecei a chorar. Foi entón cando escoitei aquela voz: —Por favor, non chores. Un calafrío percorreu o meu corpo.
Daniel Ameixeiro artella unha novela que engancha, dinámica, áxil, que ten coma protagonista unha rapariga audaz e perseverante, profundamente curiosa e intelixente, que intenta atoparse a si mesma entre os recordos do pasado e a nova realidade. Andrea, que así se chama a protagonista atopa un misterioso anel, unhas cordenadas e unha voz estraña que procede dun espello. Esta máis que recomendable novela para os nosos mozos, conxuga moi ben o discurso máxico e o misterio coa vida cotiá dunha adolescente e os seus problemas. O instituto e a vida cos pais van confluír e todo parecerá unha situación desas que non teñen solución. Ao fin e ao cabo a vida de calquera mozote é vista sempre coma un drama e as situacións vívense coa paixón que ás veces esquecemos os maiores. Todo na voz dunha rapariga coa que empatizaremos desde o inicio. As ilustracións de Irene Fra rematan unha novela máis que interesante para mandar ler na escola ou na casa.

Se non sabes que proporlles aos teus fillos bótalle unha ollada á colección Merlín para cativos de once anos en diante de Xerais, alí podes atopar moitos títulos acaídos e cousas únicas. Anímate a ler, hai mil aventuras que tamén che poden suceder a ti!