A nena da regadeira

No souto recibimos hai pouco a última obra de Neira Vilas, un dos grandes da nosa literatura, figura senlleira que atesoura a memoria doutra época de noso, que volveu á orixe, á orixe das historias que se gardan no recordo, que aloumiñan, así como nós gardaremos para sempre o capítulo aquel do Rebusque de Memorias dun neno labrego.
E rebuscaremos sen dubidalo unha segunda vez en O xardín de Irene, de Edicións Embora, ilustrado por outro grande, Leandro Lamas. Este álbum colorido, fresco coma os xardíns ulorosos desta época, en flor, é máis que bonito, acariña, regado por Irene con auga fresca. Trátase dunha obra disposta en verso libre que contén catorce textos relacionados cun xardín que precisa auga, sol, música, ilustrados coas características formas do Leandro... Un xardín de aldea, de grilos que poñen festa, do chirlar dos paxaros, de flores, de animais, de chuvieiras, incluso está Brancaneves, a princesa e os ananos e a súa mestra.
Trátase dunha obra alegre, visual, que acariña polo espectáculo de cor no que se insire, con textos que invitan ao agro, a querer a terra, a crear mundos nos que acougar, nos que soñar. Neira Vilas transmítenos paz, medrar canda as flores, invita as meniñas a pasear polo seu xardín ou eira, a construír un mundo, a transitar docemente entre as flores e a gozar co voar das bolboretas viaxeiras no curuto das camelias.
Todo sen esquecer os animais dispostos en restra: Dúas vacas, seis galiñas,/ un galo e tres ovellas,/ dous parrulos, catro gatos/ brancos con pintiñas negras/ O xardín tamén é agora/ un curral ou unha eira.

Recomendámolo no souto por conseguir mergullarnos na aldea, pensamos nós en Gres, como invitándonos a ver cos nosos ollos o seu mundo. Reúne esta obriña as pezas fundamentais para un bo libro: os valores, o amor á terra, animaliños para as cativas, bechiños e amor, moito amor.

Desexámoslle especialmente desde o souto ao mestre Neira Vilas moito amor.