No souto somos conscientes de que somos raros, de que nos gusta ler, de que soñamos con facilidade, de que as nosas ponlas devecen por converterse en ás e voar acompañando as abellas que o polinizan todo.
É algo que facemos a miúdo, si, se iso de gustar dos contos é ser raro, nós, por suposto, somos raros. E en Baía Edicións son conscientes dese ser diferente, de que existe alguén que non se conforma con ser 'normal', así que entre as súas propostas está a de Sanatoria, historia dos nenos raros, de Francesc Grimalt, un sorprendente álbum cheo de substancia. Un volume que é enxeñaría da ilustración, unha espectacular concepción do álbum ilustrado para un público xa lector e con múltiples lecturas dependendo da imaxinación de cada quen. É un libro para nenos grandes, nenos raros, todo un convite o de Sanatoria, unha torre semellante a un fabuloso proxectil que garda un psiquiátrico un tanto singular no seu interior. Avísasenos no prólogo que é un centro concibido para recuperar, reorientar, controlar e reparar. Sanatoria non é iso, é a posibilidade de fuxir do normal, do ser raro, do deixarse ir para non estar nunca máis cordo. Non achades triste ser normal?
Durante unha fría noite de inverno foxen del Teo, Pés Mollados, Brais, o Xefe, Constanza, Orlando, Iván e Hugo. Todos son personaxes peculiares, cunhas vidas alucinantes e costumes, rexoubas e indumentarias cheas de imaxinación, con pensamento propio e unha personalidade rebordante. Desde que arrinca a trama somos cómplices lectores, somos conscientes desa chiscadela a personaxes consolidados na literatura universal como Frankenstein, e ábrese a porta dese lugar desprovisto de humanidade, frío, inerte do que fuxir. Non queremos estar cordos, conspiramos, e trazamos un plan b.
Espectacular concepción do mundo dos soños, un auténtico convite para ser raros,
cheo de corredores de imaxinación!
Sem comentários:
Enviar um comentário